Николоз Бараташвили - Цвет небесный

ცისა ფერს, ლურჯსა ფერს, პირველად ქმნილსა ფერს და არ ამ ქვეყნიურს, სიყრმიდან ვეტრფოდი. და ახლაც, როს სისხლი მაქვს გაციებული, ვფიცავ მე — არ ვეტრფი არ ოდეს ფერსა სხვას. თვალებში მშვენიერს ვეტრფი მე ცისა ფერს; მოსრული იგი ცით გამოკრთის სიამით. ფიქრი მე სანატრი მიმიწევს ცისა ქედს, რომ ეშხით დამდნარი შევერთო ლურჯსა ფერს. მოვკვდები — ვერ ვნახავ ცრემლსა მე მშობლიურს,- მის ნაცვლად ცა ლურჯი დამაფრქვევს ცას ციურს! სამარეს ჩემსა, როს გარს ნისლი მოეცვას - იგიცა შესწიროს ციაგმან ლურჯსა ცას! ნიკოლოზ ბარათაშვილი Николоз бараташвили

Цвет небесный, синий цвет Полюбил я с малых лет. В детстве он мне означал Синеву иных начал. И теперь, когда достиг Я вершины дней своих, В жертву остальным цветам Голубого не отдам. Он прекрасен без прикрас. Это цвет любимых глаз. Это взгляд бездонный твой, Напоенный синевой. Это цвет моей мечты, Это краска высоты. В этот голубой раствор Погружен земной простор. Это легкий переход В неизвестность от забот И от плачущих родных На похоронах моих. Это синий, негустой Иней над моей плитой. Это сизый зимний дым Мглы над именем моим. Перевод Б. Пастернак

Георгий Леонидзе - Журавлиный снег

​წეროს თოვლი მზემ შეალბო შეყინული ბზარები, დნება წეროს თოვლი: რეკენ ყინვის იისფერი ზარები უკანასკნელ თრთოლვით. უკანასკნელ სიკვდილამდე შენთან ვარ, უკანასკნელ სულის ამოხდომამდი, სიჭაბუკევ! ხელში გამიქანდები, როგორც ზღვაში გაქროლილი ხომალდი. მომე ჭიქა, სადღეგრძელო ახალი! მომე გული, მერე გამაქვითკირე! თუ მოგესმათ ხერხემალის ჭახანი, წეროს თოვლში, წეროებო, მიტირეთ. თოვლს წაჰყვება ჩემი ახალგაზრდობა, ის მეორედ აღარ გალამაზდება: ლექსიც ჩქარა, ქალის სიყვარულიცა, წყეულებმა არ იციან დანდობა! გიორგი ლეონიძე Георгий Леонидзе

Журавлиный снег Солнце топит снег последний, розовый, Снег тот журавлиный, Звон фиалковых колоколов мороза Трепет крайний кинул. До последнего дыханья, До последнего души движенья Кораблем скользить ты будешь, юность, Рук моих оставив окруженье. Дай стакан, провозглашаем тост мы. Сердце дай, Потом окаменей. Треск костей услышишь в снеге позднем, В снеге журавлином. Журавли, поплачьте обо мне! С этим снегом молодости таять, Не цвести ей заново кругом, Я зову стихов и женщин стаи — Им не жаль, проклятым, никого. Перевод Н. Тихонова